31.1.08

 

H ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Αγάπησα πολύ αυτό το σκυλί απτήν πρώτη μέρα που το είδα ισόβια δεμένο με ένα σχοινί.
Πριν ένα μήνα διαπιστώθηκε ότι είχε καρκίνο σε πολλά ζωτικά όργανα.Ομως μέχρι και προχθές είχε χαρές.Κάτι έτρωγε και ήθελε την βόλτα του.Τις τελευταίες μέρες κατέρρευσε.Σήμερα με τις λιγοστές δυνάμεις του το πήγα στους αγρούς ,εκεί πρωτογνώρισε την ελευθερία.Τα μάτια του γέμισαν με εικόνες ενός κόσμου που δεν θα ξανάαντικρίσει.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.

Εδώ τελειώνει η ιστορία που ξεκίνησε από τα ποστ του Ιουλίου και Σεπτεμβρίου 2006.


Update:7/2/2008

Θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα ακόμη σχετικά:
Την μέρα που ο σκύλος μου έφυγε απ την ζωή,το απόγευμα εκείνης της μέρας,δοκίμασα παρόλο που το σκυλί φαινόταν εξαντλημένο να το πάω την συνηθισμένη του καθημερινή βόλτα, την οποία λόγω αυτής της κατάστασης είχε να γίνει περίπου 2-3 μέρες.
Πίστευα ότι δεν θα ανταποκρινόταν καθότι είχε πυρετό, να φάει 2 μέρες και έκανε συχνά εμετούς(είχε χάσει πάνω από 10 κιλά).Oμως για μεγάλη μου έκπληξη στο άκουσμα του λουριού ο σκύλος ανταποκρίθηκε(αυτός ήταν και ο λόγος που του στέρησα το μοναδικό δικαίωμα που έχουν τα ζώα παραπάνω από τους ανθρώπους- την ευθανασία-. Έλπιζα, είδα μια σπίθα ζωής στα μάτια του).Στην αρχή τρεκλίζοντας και στην συνέχεια προχωρώντας αργά, βγήκαμε από το πόρτα του κήπου που ζούσε ελεύθερο εκεί(πάνω 300 τμ κηπος,με καλύβι μια ολόκληρη αποθήκη).Προσπάθησα επανειλημμένως στα 100 στα 200 μέτρα να το γυρίσω πίσω για να μην κουραστεί,όμως μάταια. Το σκυλί αντιστεκόταν.Ήθελε να προχωρήσει να μη γυρίσει πίσω.Οπότε αποφάσισα να προχωρήσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής .Πολλές συγκινητικές στιγμές βιώσαμε για τελευταία φορά μαζι. Συνάντησε όλα τα σκυλιά και γατιά, αδέσποτα και μη που βλέπαμε κάθε μέρα στην διαδρομή αυτή. Τα μύρισε, τα κοίταξε και όταν οι δυνάμεις του το εγκατέλειψαν κουλουριάστηκε κάτω από μια βελανιδιά στο τέλος της διαδρομής.Πήρα την απόφαση ,δεν ξέρω αν ήταν σωστή, να το γυρίσω σπίτι για να το έχω κοντά μου.Εφερα το αυτοκίνητο κάπου εκεί κοντά και το πήρα στην αγκαλιά μου για να το μεταφέρω.Τα μεσάνυχτα της τελευταίας μέρας του Ιανουαρίου άφησε την τελευταία του πνοή .Το έθαψα κάτω από αυτή την βελανιδιά.

Μερικά στοιχεία έτσι για την ιστορία- την πιο σημαντική κατά την γνώμη μου και την μόνη που είχε πραγματικά για μένα μεγάλη σημασία σε αυτό το ημερολόγιο:
Ήταν από τι τελικά μπόρεσα να μάθω περίπου 11-12 ετών.
Έζησε μαζί μου περίπου 500 μέρες από τις οποίες οι περισσότερες θέλω να πιστεύω ήταν μέρες χαράς.

Και κάτι τελευταίο…
Το πρωί της επόμενης μέρας δηλαδή 10 ώρες αφότου έφυγε από τη ζωή, ένα άλλο σκυλάκι έκανε την παρουσία του στο απέναντι οικόπεδο του σπιτιού!!.
Ένα κουτάβι που κάποιος το είχε εγκαταλείψει, λίγων ημερών .Σύμπτωση μεγάλη,αρκετά μεγάλη!
Προσπαθεί να γεμίσει το κενό που άφησε το πιο αγαπημένο μου ζώο.

Comments:
Ηταν πολύ τυχερό και μόνο που βρέθηκες στον δρόμο του. Μην λυπάσαι γιατί του πρόσφερες το πιο ανεκτίμητο πράγμα στον κόσμο.
Άδολη αγάπη.
:-)
 
Πιστεύω και εγώ ότι το σημαντικό είναι ότι ο φίλος μας θα αισθανόταν τυχερός μέχρι τέλους. Resident τα δάκρυα δεν μπορούν να σταματήσουν τη δύναμη που αντλούμε από το blog
 
Φίλη μου Debby,
φίλε μου carder,
σας ευχαριστώ!!

Θα ήθελα να γράψω μερικά πράγματα ακόμη σχετικά:
Την μέρα που ο σκύλος μου έφυγε απ την ζωή,το απόγευμα εκείνης της μέρας,δοκίμασα παρόλο που το σκυλί φαινόταν εξαντλημένο να το πάω την συνηθισμένη του καθημερινή βόλτα, την οποία λόγω αυτής της κατάστασης είχε να γίνει περίπου 2-3 μέρες.
Πίστευα ότι δεν θα ανταποκρινόταν καθότι είχε πυρετό, να φάει 2 μέρες και έκανε συχνά εμετούς(είχε χάσει πάνω από 10 κιλά).Oμως για μεγάλη μου έκπληξη στο άκουσμα του λουριού ο σκύλος ανταποκρίθηκε(αυτός ήταν και ο λόγος που του στέρησα το μοναδικό δικαίωμα που έχουν τα ζώα παραπάνω από τους ανθρώπους- την ευθανασία-. Έλπιζα, είδα μια σπίθα ζωής στα μάτια του).Στην αρχή τρεκλίζοντας και στην συνέχεια προχωρώντας αργά, βγήκαμε από το πόρτα του κήπου που ζούσε ελεύθερο εκεί(πάνω 300 τμ κηπος,με καλύβι μια ολόκληρη αποθήκη).Προσπάθησα επανειλημμένως στα 100 στα 200 μέτρα να το γυρίσω πίσω για να μην κουραστεί,όμως μάταια. Το σκυλί αντιστεκόταν.Ήθελε να προχωρήσει να μη γυρίσει πίσω.Οπότε αποφάσισα να προχωρήσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής .Πολλές συγκινητικές στιγμές βιώσαμε για τελευταία φορά μαζι. Συνάντησε όλα τα σκυλιά και γατιά, αδέσποτα και μη που βλέπαμε κάθε μέρα στην διαδρομή αυτή. Τα μύρισε, τα κοίταξε και όταν οι δυνάμεις του το εγκατέλειψαν κουλουριάστηκε κάτω από μια βελανιδιά στο τέλος της διαδρομής.Πήρα την απόφαση ,δεν ξέρω αν ήταν σωστή, να το γυρίσω σπίτι για να το έχω κοντά μου.Εφερα το αυτοκίνητο κάπου εκεί κοντά και το πήρα στην αγκαλιά μου για να το μεταφέρω.Τα μεσάνυχτα της τελευταίας μέρας του Ιανουαρίου άφησε την τελευταία του πνοή .Το έθαψα κάτω από αυτή την βελανιδιά.

Μερικά στοιχεία έτσι για την ιστορία- την πιο σημαντική κατά την γνώμη μου και την μόνη που είχε πραγματικά για μένα μεγάλη σημασία σε αυτό το ημερολόγιο:
Ήταν από τι τελικά μπόρεσα να μάθω περίπου 11-12 ετών.
Έζησε μαζί μου περίπου 500 μέρες από τις οποίες οι περισσότερες θέλω να πιστεύω ήταν μέρες χαράς.

Και κάτι τελευταίο…
Το πρωί της επόμενης μέρας δηλαδή 10 ώρες αφότου έφυγε από τη ζωή, ένα άλλο σκυλάκι έκανε την παρουσία του στο απέναντι οικόπεδο του σπιτιού!!.
Ένα κουτάβι που κάποιος το είχε εγκαταλείψει, λίγων ημερών .Σύμπτωση μεγάλη,αρκετά μεγάλη!
Προσπαθεί να γεμίσει το κενό που άφησε το πιο αγαπημένο μου ζώο.
 
Καλέ μου συμφωνώ με την Δέσποινα, του έδωσες απλόχερα όλη σου την αγάπη... κάτι το οποίο το έκανε ευτυχισμένο τους τελευταίους μήνες....
Μονο για αυτο να νοιώθεις χαρά.
 
Έχεις δίκιο jul. Του έδωσα χαρά και πήρα χαρά. Δεν πρέπει να το ξεχνάω πόση χαρά μου έδωσε η απελευθέρωση τoυ.Οταν έτρεχε ελεύθερο στα χωράφια ανέπνεα μαζί του τον αέρα της ελευθερίας
Τώρα έχω ένα υπέροχο γλυκό κουτάβι,αλλα η επόμενη κίνηση θα είναι μια νέα απελευθέρωση.Μόλις εντοπίσω το πιο βασανισμένο και μόνιμα δεμένο σκυλί θα έρθω σε διαπραγματεύσεις με το «αφεντικό»του.

Φιλιά πολλά Jul!!
 
Το έζησα παιδί, το θυμάμαι ακόμη και πονάω. Η απώλεια του πρώτου και τελευταίου μου σκύλου.
Έκτοτε δεν θέλω κατοικίδια, δεν το αντέχω...

doctor
 
Γιατρέ μου σε καταλαβαίνω απόλυτα,αλλά δεν γίνετε αλλιώς.Πρέπει να τα φροντίζουμε και να τα έχουμε κοντά μας αλλιώς θα πεθάνουν αβοήθητα.
 
"παίρνουμε και δίνουμε χαρά"!!!
Μάλλον παίρνουμε περισσότερα εμείς απο αυτά τα πλάσματα.
Νοιώθω απόλυτα τον πόνο της απώλειας σου γιατί κι εγώ έθαψα πριν ενάμιση χρόνο την συντρόφισσα που είχα για 14 ολόκληρα χρόνια.Σε λίγες μέρες πήρα ένα δύστυχο με 3 πόδια για να κάνει παρέα στην άλλη μου συντρόφισσα.
Παρ'όλο που με έκανες και έκλαψα,χαίρομαι που σε βρήκε ο αντικαταστάτης για να πάρει κι εκείνος απο τα αποθέματα της αγάπης σου.
Την καλησπέρα μου στέλνω σε όλους τους ζωόφιλους...
 
Γεια σου Παναγιώτα!Πόσο χαίρομαι που και συ έχεις τα ίδια συναισθήματα για τους φίλους μας τα ζώα.Τι ωραίο που θα ήταν να ένιωθαν έτσι και άλλοι,πολλοί.
Σε ευχαριστώ!
 
Θα ήθελα επίσης να πω ότι πριν λίγες μέρες ζήτησα από τον ιδιοκτήτη του, άλλο ένα ισόβια δεμένο και ταλαιπωρημένο ζώο αλλά αρνήθηκε να μου το δώσει.Θα έχουμε συνέχεια …Όσο κι αν κουράστηκα….
 
Δημοσίευση σχολίου



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?